Στην Ελλάδα, εδώ και καιρό, επικρατεί ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό που προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία. Η συμμαχία των αριστεροδεξιών άκρων (με αφορμή το προ διετίας σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών), έχει δημιουργήσει συνολικά μια απογοητευτική εικόνα αντιπολίτευσης η οποία ασκεί τα καθήκοντά της με εκκωφαντικά λαϊκιστικό τρόπο εκμεταλλευόμενη το βήμα που διασφαλίζει στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
Απογοητευτική, τυχοδιωκτική, συνωμοσιολογική (προς άγραν ψήφων για ψηφοθηρία), διχαστική και πατριδοκάπηλη στο εθνικιστικό της επίπεδο. Ένα ετερόκλητο σύνολο τριών-τεσσάρων κομμάτων, τα οποία – εκμεταλλευόμενα το θελκτικό σε μερίδα λαού αντισυστημικό ρεύμα – υπόσχονται τα πάντα στους πάντες αρκεί να ρίξουν τον Μητσοτάκη, καθώς διακατέχονται από τον ενδόμυχο φόβο ότι θα βγουν ηττημένοι και στις κάλπες του ’27.
Να ρίξουν τον Μητσοτάκη ακόμα και με μια επονείδιστη πρόταση περί… “εσχάτης προδοσίας” σε βάρος του, εκ μέρους μιας ιδιώτου (της στρατευμένης πολιτικά Μ. Καρυστιανού, μητέρας θύματος), την οποία χρησιμοποιεί σαν δούρειο ίππο η αριστεροδεξιά αντιπολίτευση παραπλανώντας τις μάζες των εργαλειοποιημένων Ελλήνων, οι οποίοι είχαν βγει προ μηνών στους δρόμους με ζητούμενο την τιμωρία των ενόχων του δυστυχήματος και το “Όχι στη λήθη και τη συγκάλυψη”.
Πρόταση που φέρει τις υπογραφές των βουλευτών της Ελληνικής Λύσης (βλ. Κυριάκος Βελόπουλος), της Νίκης (βλ. Δημήτρης Νατσιός), της Πλεύσης Ελευθερίας (βλ. Ζωή Κωνσταντοπούλου) και των ανεξάρτητων του Κινήματος Δημοκρατίας (βλ. Στέφανος Κασελάκης).
Υπογραφές πολιτικών που δε φέρουν το αποτύπωμα της έγνοιας για την Ελλάδα, αλλά της σκύλευσης νεκρών και της ψηφοθηρίας, αφού – πέρα απ’ τις ψήφους των Τεμπών – τα παραπάνω κόμματα και οι αρχηγοί τους δεν νοιάζονται περιοδικά για τίποτα άλλο την τελευταία διετία.
Ωστόσο υπάρχει και η αντιπολίτευση των πρώην κομμάτων εξουσίας (Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ), των Νίκου Ανδρουλάκη – Σωκράτη Φάμελλου, που βγήκαν λαβωμένοι από τον μετωπικό αγώνα κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη (μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό της) έχοντας διανύσει χωρίς αποτέλεσμα όλη την κλίμακα ελέγχου της από την προγραμματική άσκηση κριτικής ως την καταγγελτική με αποκορύφωμα την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης στις 5 Μαρτίου 2025.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι, προφανώς, πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ή είναι ακίνδυνοι αυτοί που τον αντιπολιτεύονται, κι ας φτάνουν – μες στην απελπισία τους – να χρησιμοποιούν μακιαβελικές μεθόδους υπονόμευσης (με βακτηρία τα Μέσα της Αριστεράς και της εθνολαϊκιστικής Δεξιάς) εξαντλώντας τη σκληρότητά τους.
Έτσι εξηγείται γιατί, παρά την αποδυνάμωση της Κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας στις Ευρωεκλογές και στα μετέπειτα δημοσκοπικά ευρήματα, τόσο η αξιωματική όσο και η μείζων αντιπολίτευση δεν μπόρεσαν να την πλησιάσουν απειλητικά.
Κι αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί είναι κάτι παραπάνω από φανερό η απουσία σοβαρής εναλλακτικής λύσης (με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη σε αφασία και κατακερματισμένο τον ΣΥΡΙΖΑ), οπότε οι Έλληνες είτε ακολουθούν την πεπατημένη “το μη χείρον βέλτιστον”, βλέποντας τον πρωθυπουργό σε ρόλο… μονόφθαλμου έναντι των τυφλών αντιπάλων του, είτε έχουν πειστεί μέσα τους ότι ανταποκρίνεται θετικά στις απαιτήσεις της εξουσίας (με βάση τα έργα και όχι τα λόγια του), κατά τη ρήση του αρχαίου τραγικού ποιητή Σοφοκλή (δια στόματος Κρέοντα): “Αρχή άνδρα δείκνυσι” (Η εξουσία αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα του άντρα).
Με δεδομένα αυτά, ο μόνος δρόμος για αλλαγή του status quo απ’ τους διεκδικητές της εξουσίας είναι η συνένωση δυνάμεων και η αλλαγή στην αρχηγία κομμάτων από πολιτικούς νέους και άφθαρτους, οι οποίοι δεν θα είναι ετεροκατευθυνόμενοι από ντόπια και ξένα συμφέροντα και δε θα κρύβουν “σκελετούς στις ντουλάπες” τους, ώστε να γίνουν πειστικοί στον λαό ότι είναι ικανοί να κυβερνήσουν.
Κάτι που δε διαβλέπεται στον ορίζοντα λόγω της φτώχειας του πολιτικού πάγκου στα κόμματα της αντιπολίτευσης, πράγμα που δικαιολογεί το ότι έχουν κρεμάσει τις ελπίδες τους στις… “ακτιβιστικές” πράξεις τις Καρυστιανού και την περαιτέρω παράταση της εκδίκασης της υπόθεσης στον Τεμπών, ώστε να φτάσουμε στις εκλογές και να μην έχει κλείσει το θέμα φθείροντας την ΝΔ), για να επωφεληθούν ψηφοθηρικά αυτό το διάστημα.
Να επωφεληθούν κι απ’ τη στρατηγική του χάους λόγω της σκανδαλολογίας που αναμένεται να ακολουθήσουν και της διασποράς μαύρης προπαγάνδας (σε βάρος του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του) στο διαδίκτυο και τους δημόσιους χώρους.
Παιχνίδια βρώμικα τα οποία παίζονται βέβαια εν ου παικτοίς, καθώς δεν απαντά σε αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να μπορεί να δει ο λαός που τους ψήφισε την αυτογελοιοποίησή τους μέσα απ’ την άγρια εκμετάλλευση του τραγικού δυστυχήματος.
Δυστυχήματος που πλαισιώνεται (με ευθύνη, δυστυχώς, και της προέδρου του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, Μαρίας Καρυστιανού) με καντάρια συκοφαντικής λάσπης κατά εκπροσώπων της Δικαιοσύνης και του Έλληνα πρωθυπουργού, τον οποίο επιδιώκουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι να καταστήσουν μισητό στον κόσμο (βλ. ρεπερτόριο χυδαιότητας σε βάρος του προ έτους στα γήπεδα), για να τον αναγκάσουν να παραδώσει την εξουσία στον δις ηττημένο στις κάλπες Αλέξη Τσίπρα.
Όνειρα θερινής νυκτός, θα μου πείτε, όμως οι πολιτικοί αντίπαλοι της αριστεροδεξιάς συμπαιγνίας συνεχίζουν απτόητοι το πριόνισμα της καρέκλας του Μητσοτάκη ελπίζοντας ότι θα φέρει αποτελέσματα στην περίπτωση διάσπασης της Κεντροδεξιάς μετά την ίδρυση κόμματος από τον πρώην ηγέτη της Αντώνη Σαμαρά.
Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία. Γι’ αυτό και η επένδυση στον Σαμαρά, τον οποίο αγάπησαν σήμερα εκείνοι που τον γκρέμισαν το ’15 (δυο μήνες, σχεδόν, πριν μας βγάλει από το μνημόνιο) σε μια αποθέωση του λαϊκισμού. Και τώρα ελπίζουν ότι θα τους κάνει τη χάρη να αποδυναμώσει την Νέα Δημοκρατία, ώστε να αποκλειστεί μια τρίτη θητεία της.
Οι γνωστοί ευφάνταστοι Προοδευτικοί της Αριστεράς οι οποίοι ονειρεύονται βαθιά μέσα τους την επάνοδο του… πάλαι ποτέ “άχαστου” Αλέξη στην εξουσία, την στιγμή κατά την οποία οι Καραμανλικοί (του Τύπου, τουλάχιστον) επενδύουν στην επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή σ’ ένα πολιτικό σκηνικό που “βράζει” υπόγεια.
Βράζει εξαιτίας της ρευστής κατάστασης στα κόμματα της αντιπολίτευσης και του εφιαλτικού για την κυβέρνηση σεναρίου των “γαλάζιων διαρροών”. Του εφιάλτη της μυστικής ψηφοφορίας στην Προανακριτική για τον πρώην υπουργό Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και της επινόησης της ιστορίας της… “εσχάτης προδοσίας” για τον πρωθυπουργό, η οποία τείνει να γελοιοποιήσει τους εμπνευστές της.
“Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει”, λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Και σ’ αυτήν την περίπτωση θα γελάσει και πάλι, γιατί οι “δοκιμές” που επιχειρούνται αριστεροδεξιά της Νέας Δημοκρατίας δεν εμπνέουν και δεν ενθουσιάζουν την σκεπτόμενη μάζα των Ελλήνων, η οποία – τουλάχιστον δημοσκοπικά – εξακολουθεί να εμπιστεύεται τον πρωθυπουργό (σ.σ: το “Αρχή άνδρα δείκνυσι”: “Η εξουσία δείχνει τις ικανότητες και τον χαρακτήρα του ανθρώπου”, ισχύει ακόμα). Και εξακολουθεί να γυρίζει την πλάτη στα σενάρια επιστροφής στην πολιτική σκηνή των προκατόχων του…