Παρακολουθούσα προ ημερών διαδικτυακά τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό στο Σύνταγμα από σωματεία του Π.Α.ΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο που πρόσκειται στο ΚΚΕ) και έφερα ασυναίσθητα στο μυαλό μου τα χρόνια της… δόξας των φιλοπαλαιστινιακών εκδηλώσεων στην Αθήνα το 1982, τότε που ήταν κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή ο Ανδρέας Παπανδρέου (φίλος του Καντάφι και του Αραφάτ).
Ο απόηχος από την περιπετειώδη και ιστορική σχέση του πρώην πρωθυπουργού με τον τελευταίο (από τα τέλη της δεκαετίας του ’60) δεν έχει ξεθωριάσει στη μνήμη πολλών, γιατί συνοδεύεται από αλησμόνητα γεγονότα έξω απ’ τα σύνορά μας, αλλά και μέσα στη χώρα μας.
Έξω, μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο και οι πολεμικές εχθροπραξίες έδιναν κι έπαιρναν ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, τέσσερα χρόνια πριν τη στρατιωτική επέμβαση από αέρος των Αμερικανών στη Λιβύη (επί ημερών Καντάφι), με αφορμή τις θηριωδίες κατά αμάχων στον Λίβανο από παραστρατιωτικές οργανώσεις σε βάρος Παλαιστινίων και Λιβανέζων προσφύγωνστις γειτονιές Σάμπρα και Σατίλα, γεγονότα για τα οποία οι ΗΠΑ θεωρούσαν υπεύθυνο τονηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι.
Μια απ’ τις πιο ταραχώδεις περιόδους στη Μέση Ανατολή, που έδωσε την ευκαιρία στο Ισραήλ – με αφορμή και τις επιθέσεις των μαχητών της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) – να εισβάλει στον Λίβανο, όπου παρέμειναν επί 20ετία τα ισραηλινά στρατεύματα ως κατοχική δύναμη, παρά τις διπλωματικές αντιδράσεις του ηγέτη της (PLO) Γιασέρ Αραφάτ, ο οποίος ζήτησε καταφύγιο τότε (1982) στην Ελλάδα του “φίλου και αδελφού” του Ανδρέα Παπανδρέου.
Υψίστης πολιτικής σημασίας συμβολισμός εκείνη την εποχή για όσα συνέβησαν μέσα στη χώρα μας. Συμβολισμός ο οποίος ενθάρρυνε τον αναβρασμό στο κέντρο της Αθήνας από τις διαδηλώσεις συμπαράστασης υπέρ των Παλαιστινίων. Διαδηλώσεις που δίχασαν τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα μετά την εμπρηστική δήλωση της Μελίνας Μερκούρη ότι ορκίζεται να καρφώσει σημαία στα Ιεροσόλυμα, για να της διαμηνύσει ο τότε ΠτΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής “τα μεγάλα είναι για μεγάλους”, φοβούμενος εμπλοκή της Ελλάδας στο Μεσανατολικό, αν δεν διατηρούσε την ουδετερότητά μας.
Ουδετερότητα που προσπαθούμε να διατηρήσουμε και σήμερα στην Ελλάδα, κάτι υπερβολικά δύσκολο με δεδομένα τα τραγικά γεγονότα στη Γάζα (σε ανθρωπιστικό κυρίως επίπεδο) και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ – εξέλιξη σε συνέχειες με αρχή την 7η Οκτωβρίου 2023, οπότε ξεκίνησε η επιδρομή της Χαμάς που έχει την εξουσία στη Γάζα – μεμπαράζ εκτόξευσης 5.000 ρουκετών από τη Λωρίδα της Γάζας, παράλληλα με τη διείσδυση τρομοκρατών της σε ισραηλινό έδαφος και τη δολοφονία 1200 περίπου αθώων πολιτών οι οποίοι γιόρταζαν την ειρήνη.
Αρχή την 7η Οκτωβρίου του ’23, οι συνέπειες της οποίας δεν έχουν λήξει ακόμα γιατί άνοιξαν ατελεύτητους κύκλους εκδίκησης και αιματοχυσίας εκ μέρους του βαλλόμενου συμμάχου μας Ισραήλ. Του Ισραήλ που ζητούσε να πάρει εκδίκηση και τώρα ζητά να απελευθερώσει με βία (αεροπορικές επιδρομές) από τα χέρια της τρομοκρατικής παλαιστινιακής οργάνωσης τους εναπομείναντες εν ζωή Ισραηλινούς αιχμαλώτους (σ.σ: Η ειρήνη φαίνεται ανέφικτη μέσω διπλωματίας όσο υφίσταται η Χαμάς), επιδιώκοντας παράλληλα την απώθηση των Παλαιστινίων από τη λωρίδα της Γάζας.
Μια πραγματικότητα οδυνηρή γι’ αυτούς οι οποίοι την υφίστανται, αλλά φορτωμένη ευθύνες και για μας σε Ελλάδα και Κύπρο. Ευθύνες λόγω συνειδητοποίησης της πολύτιμης εθνικά συμμαχία μας και της σχέσης που αναπτύξαμε – σε διακρατικό, συμμαχικό επίπεδο – με το πάνοπλο Ισραήλ.
Σχέσης στέρεης και βαθιάς στο πέρασμα του χρόνου, γιατί αυτόπλέον αποτελεί προστατευτική ομπρέλα για τον Ελληνισμό και ανάχωμα στην τουρκική βουλιμία, με αντάλλαγμα την ανιδιοτελή στήριξή μας στον αγώνα του να υπάρχει σαν κράτος στη Μέση Ανατολή, την ώρα που οι του Ισλάμ- από το Ιράν και την Τουρκία μέχρι τη Μέση Ανατολή (και όχι μόνο) – απειλούν να το αφανίσουν.
Το πόσο αμοιβαία επωφελείς είναι οι σχέσεις Ελλάδας Ισραήλ και Ισραήλ-Κύπρου, δεν λένε να το καταλάβουν προφανώς οι εμπαθείς της Αριστεράς οι οποίοι αντιμετωπίζουν – a priori – υποκριτικά και ιδεοληπτικά (υπέρ των Παλαιστινίων) τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με θέατρο τα γεγονότα στη Γάζα.
Υποκριτικά και ιδεοληπτικά γιατί αρνούνται να καταλάβουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη γειτονιά των Βαλκανίων και δε συνορεύει με τους ευγενείς της Ευρώπης, αλλά με καθ’ έξιν άρπαγες ξένων εδαφών προς επιβεβαίωση της ρήσης του Μακρυγιάννη “Όλα τα θερία ένα γύρο πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά”.
Για να μείνει όμως αυτή η “μαγιά”, πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τους κομματικούς φανατισμούς, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες μας και να πάψουμε να… καρκινοβατούμε θαρρώντας ότι περιβαλλόμαστε από ευγενείς χώρες που ομνύουν στην καλή γειτονία.
Να πάψουμε να φαντασιωνόμαστε ότι συνορεύουμε εξ Ανατολών με χώρα που έχει φιλειρηνικές διαθέσεις, ενώ στην πραγματικότητα φλέγεται απ’ την επιθυμία να δείξει την επιθετικότητά της επί του πεδίου κυριαρχίας μας. Του πεδίου κυριαρχίας του Ελληνισμού (Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος) προς επίδειξη της ασυμμετρίας ισχύος, με όραμα τη “Γαλάζιαπατρίδα” της…
Με τα δεδομένα αυτά, το πιο ασφαλές συμμαχικό καταφύγιο για Ελλάδα και Κύπρο (όσο είναι κοινός μας εχθρός ο Τούρκος και οι ιστορικοί μας σύμμαχοι κρατούν… “άψογη” [ουδέτερη] στάση προς χάριν της Τουρκίας) είναι το Ισραήλ.
Το Ισραήλ είτε με ηγέτη τον σημερινό υπερσυντηρητικό Νετανιάχου είτε (αύριο, ενδεχομένως) τον φιλελεύθερο ή αριστερό -πρώην στρατηγό – αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και του κόμματος “Οι Δημοκράτες” Γιαϊρ Γκολάν.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε πολιτικές επιλογές σ’ ένα σοβαρό σύμμαχο, απ’ τη στιγμή που κουβαλάμε επί μισό αιώνα και βάλε το άχθος του ανεπίλυτου Κυπριακού (διεθνούς ζητήματος παράνομης [τουρκικής] εισβολής και κατοχής στο 37% της Κύπρου), ενώ απειλείται ευθέως η νησιωτική κυριαρχία μας στο Αιγαίο.
Ήδη οι Ισραηλινοί, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν, βλέπουν την Ελλάδα σαν “φυσικό σύμμαχο που μπορεί να τους προσφέρει στρατηγικό βάθος και να τους στηρίξει σε ώρα ανάγκης”. Με ανάλογο σκεπτικό οι νουνεχείς Έλληνες (οι οποίοι δεν παρασύρονται από φωνές αλλοπρόσαλλεςδικών μας αριστεροδεξιών που παραπέμπουν από ρητορικές φανατικών ισλαμιστών του Ιράν έως φασιστών/ναζιστώντου Γ’ Ράιχ) προσβλέπουν με εμπιστοσύνη στο Ισραήλ.
Στο Ισραήλ που, αν και μικρή χώρα, διαθέτει πολύ ισχυρό οπλοστάσιο και μπορεί να μας προστατέψει απ’ την τουρκική απειλή η οποία έγινε διαχρονική για Ελλάδα και Κύπρο, πολύ περισσότερο τώρα που η Τουρκία – στην προσπάθειά της να διασφαλίσει ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής – απειλεί και τον σύμμαχό μας Ισραήλ…
Πέρα όμως από τη στρατιωτική βοήθεια που μπορεί να προσφέρει σε Ελλάδα και Κύπρο το τελευταίο ως παράγοντας ασφάλειας και σταθερότητας, η διαμόρφωση εποικοδομητικών ελληνοϊσραηλινών σχέσεων – όπως έδειξε η επίσκεψη Μητσοτάκη εκεί τον περασμένο Απρίλιο και η κοινή μας προσπάθεια στην ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ – συμβάλλουν στην ανάπτυξη πολυεπίπεδων επιχειρηματικών σχεδίων σε όλους τους τομείς ανάπτυξης.
Σχεδίων που μας δίνουν την ευκαιρία, προπάντων, για δυνατότητες ουσιαστικής αναβάθμισης της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, βασικό εμπόδιο για την ανάπτυξη της οποίας ήταν ανέκαθεν η έλλειψη οργάνωσης και επαγγελματισμού από την πλευρά του ελληνικού κράτους, καθώς και τα προσκόμματα που γεννιούνταν (σε συνδικαλιστικό-διακομματικό επίπεδο) εμποδίζοντας την ανάπτυξη της ΕΒΟ αποτελεσματικά.
Σχεδίων τα οποία μας δίνουν τα εχέγγυα τώρα να ελπίζουμε ότι – με ανάχωμα το Ισραήλ – μπορούμε να σβήσουμε το όραμα του Ταγίπ Ερντογάν για αναθεώρηση των Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνικά σύνορα και να ματαιώσουμε την υλοποίηση του δόγματος της “Γαλάζιας Πατρίδας” (Mavi Vatan)…