Η “πορεία ειρήνης” ήταν φέτος αφιερωμένη στους μετανάστες.
Όπως τόνισε ο Μητροπολίτης Αντώνιος το μεταναστευτικό πρέπει να είναι μέλημα όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον.
Και σωστή είναι η ευαισθησία των θρησκειών της Αλβανίας απέναντι στους μετανάστες, καθώς, πρόκειται για πονεμένες, απεγνωσμένες, απελπισμένες ανθρώπινες ψυχές, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, που δεν σταματούν να κλαίνε, αλλά και να ονειρεύονται συνάμα, το έχουν το δικαίωμα του ονείρου, όπως όλοι μας.
Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες, που αναζητούν μια χαραμάδα ήλιου στο σκοτάδι της ζωής τους.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι η αντίδραση των κοινωνιών, που πρέπει να τους βλέπουν όχι εχθρικά, αλλά ως αναγκεμένους, ως πρόσωπα και προσωπικότητες και όχι ως αριθμούς, άσχετα αν κάποιοι τους “εργαλειοποιούν” για να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Σε τέτοια θέματα χρειάζεται συμπόρευση των θρησκειών, ανεξάρτητα από τις δογματικές τους διαφορές, που είναι υπαρκτές, γιατί η αγάπη για τον άνθρωπο, έχει κοινό παρονομαστή: Τον Θεό.
Αγαπά τα δημιουργήματά του ο Θεός, αγαπά ολόκληρο τον κόσμο. Θεός και κόσμος είναι αλληλένδετα και αχώριστα. Όχι μόνο δεν απορρίπτεται ο κόσμος από τον Θεό, αλλά γίνεται το αντικείμενο της ιδιαίτερης σωτηριολογικής του φροντίδας και της αγάπης του.
Ο Θεός αγαπά όχι μόνο τον “δικό” του άνθρωπο, τον πιστό και αφοσιωμένο σ’ Αυτόν, αγαπά τον κάθε άνθρωπο. Έτσι και εμείς οφείλουμε να αγαπάμε τον κάθε άνθρωπο.
Η “σωτηρία”, που υπόσχονται όλοι οι κατά καιρούς εμφανιζόμενοι εδώ κι εκεί κοσμικοί “σωτήρες”, δεν μπορεί, να σώσει τον κόσμο. Μόνο η αγάπη, στη θεία της (που είναι πραγματική) και όχι στη γήινη (που είναι συνήθως υποκριτική) διάστασή της, μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό.