Αγαπητοί αναγνώστες
Δε θα μπορέσετε να κατανοήσετε το περιεχόμενο του Β΄ μέρους αν δεν έχετε διαβάσει το Α. Μέρος που αναρτήθηκε στις 03.02.2023.
Οι χάρτες στην ανάρτηση παρουσιάζουν την εικόνα της Ηπείρου διαχρονικά και στη σύγχρονη ιστορία, είτε ως πραγματικότητα, είτε ως διεκδικήσεις, είτε ως άρνηση.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ δείχνει τα όρια της φυσικής Ηπείρου, η γνήσια ελληνικότητα της οποίας, κατά δυτικούς επιστήμονες, δεν αμφισβητείται μέχρι και τον 17ο-18ο αιώνα. Όπως δεν αμφισβητείται ο ηγεμονικός της ρόλος στον οικουμενικό Ελληνισμό επί χιλιετηρίδες και στο να αποτελεί το γεωπολιτικό σταυροδρόμι και άξονα ισορροπιών μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορά και Νότου στην ευρύτερη περιοχή.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΑΡΤΗΣ (ως άρνηση). Δείχνει την θεσμοποίηση ως «πραγματικότητα» της σμίκρυνσης σε πάνω από το ήμισυ, των ορίων της Ηπείρου. Από ελληνικής πλευράς. Τα όρια αυτά ταυτίζονται πλήρως με τα πολιτικά διακρατικά ελληνοαλβανικά σύνορα του 1924-25. Πρόκειται για μια παγιωμένη κρατική και κοινωνική, εθνική, πολιτιστική και πολιτική σμίκρυνση της Ηπείρου που υιοθέτησε και εφαρμόζει οικειοθελώς και ενσυνείδητα η Ελλάδα.
Η σκλήρυνση της συγκεκριμένης πραγματικότητας εκδηλώθηκε ανοιχτά από τον Βενιζέλο με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων, όταν άσκησε πιέσεις, κυρώσεις κατά του αυτονομιακού κινήματος στο Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου το 1914 και κατέβαλε κάθε προσπάθεια για την εξουδετέρωσή του. Μετά την υπογραφή του πρωτοκόλλου της Κέρκυρας και τη δεύτερη επαναφορά του ελληνικού στρατού στο Βόρειο τμήμα της Ηπείρου, υποσχέθηκε εγγυήσεις ότι ο ελληνικός στρατός θα αντικαθιστούσε την κυβέρνηση Ζωγράφου και το πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Στην ουσία ετοίμασε το έδαφος για την κατοχή του συνόλου της Ηπείρου από την Ιταλία.
Το Μάρτη του 1916 η κυβέρνηση Σκουλίδα απέπεμψε από το ελληνικό κοινοβούλιο τους 16 βουλευτές της Βορείου Ηπείρου, που είχαν προκύψει από τις εκλογές του Μαΐου 1915, ακυρώνοντας ταυτόχρονα τα αντίστοιχα βασιλικά διατάγματα της 5ης και 8ης Απριλίου, που κήρυτταν επίσημα την ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα.
Το Αύγουστο του 1917 ο Βενιζέλος θα δηλώσει στη Ελληνική Βουλή ότι επέστρεφε από την Ευρώπη χωρίς κανένα επίσημο τίτλο για το Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου, αγνοώντας μάλιστα και το διεθνώς αναγνωρισμένο πρωτόκολλο της Κέρκυρας.
Θα ακολουθήσουν μια σειρά μειοδοτικές στάσεις του Βενιζέλους που καταδίκασαν εθνικά το Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου. Για να τα έχει καλά με τους Ιταλούς, υπέγραψε το 1919 την μυστική συμφωνία παγίδα με τον Ιταλό ΥΠΕΞ Τιτόνι, αιφνιδιάζοντας τους μεγάλους συμμάχους που απέβλεπαν τη δίκαιη ένωση της Ηπείρου με την Ελλάδα. Το 1920, για να τα έχει καλά με τους Άγγλους, που ενδιαφέρονταν για τα αλβανικά πετρέλαια, πούλησε την Κορυτσά, αιφνιδιάζοντας τους Γάλλους που τον περίμεναν να παραλάβει ως ελληνική τη γαλλική δημοκρατία της Κορυτσάς, όπως είχε προαποφασιστεί από τους συμμάχους. Με την ανοχή του Βενιζέλου κατά την πρώτη αυτή περίοδο του Μεσοπολέμου, τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ιταλίας, της Αυστρίας και της Τουρκίας οδήγησαν στην επιδίκαση στο αλβανικό κράτος το κομμάτι αυτό της Ηπείρου, ενώ είχε κάθε δυνατότητα να πετύχαινε το αντίθετο.
Οι θέσεις αυτές και η αφύσικη ασύμμετρη νομοταγή συμπεριφορά του Βενιζέλου στους «Μεγάλους» αποκαλύπτουν ύποπτους λόγους στους χειρισμούς του στο Βορειοηπειρωτικό.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Στη συνδιάσκεψη της Ειρήνης μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο η Αθήνα εκδήλωσε για το θέμα αυτό αυθορμητισμό, επιπολαιότητα και ερασιτεχνισμό.
Η σφραγίδα επί χάρτου θα έρθει επί Χούντας όταν κατά περίεργο τρόπο ο Παπαδόπουλος, για να πετύχει την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τα Τίρανα, εισάκουσε πλήρως στους όρους του Χότζα, δηλώνοντας ότι η Ελλάς παραιτείται από κάθε εδαφική διεκδίκηση έναντι του αλβανικού κράτους. (Θα μπορούσε να επικαλεστεί διαφορετική δέσμευση.
Στην ουσία ήταν ειλικρινής διότι περισσότερο επικίνδυνη σε ότι αφορά την εγκατάλειψη του Ελληνισμού και του Βόρειου Τμήματος της Ηπείρου έχουν να επιδείξουν οι ελληνικές κυβερνήσεις στον επόμενο μισό αιώνα.
Ο ΤΡΙΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ (ή και οι τρεις μαζί) δείχνει την επιμονή της Ελλάδας, όχι απλώς να ονομάζει ΗΠΕΙΡΟΣ την περιφέρεια με τους νομούς Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας, Πρεβέζης και Άρτας. Και όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, δεν πρόκειται απλώς διοικητικά, αλλά και αυτό έχει περισσότερη σημασία, πολιτιστικά, εθνικά, αναπτυξιακά και οικονομικά κλπ. Κανένα ενδιαφέρον για το Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου, όταν, από τη στιγμή που εδώ κατοικούν επίσημα Έλληνες-Ευρωπαίοι πολίτες (και όχι «ως Βορειοηπειρώτες»), οι οποίοι θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως αναπόσπαστο κομμάτι της Ε. Ένωσης, μάλιστα ως εμπροσθοφυλακή της ίδιας της Αλβανίας προς την ευρωπαϊκή της πορεία. Δυστυχώς, η Ελλάς, χειρότερα από ό τι δείχνει το ουδέτερο χρώμα στους χάρτες, αδιαφορεί. Περισσότερο, διατηρώντας ζωντανή την βενιζελική λογική, η Ελλάς δείχνει επίσημα ότι αντιμετωπίζει το Βόρειο τμήμα της Ηπείρου, όχι όπως θα έπρεπε, όπως υπαγορεύει η ιστορία. Ως εθνική συνέχεια, με βαρύτατο εθνικό χρέος. Και λόγω της διαχρονικής ενδοτικής πολιτικής του αθηναϊκού κράτους σε βάρος της, και λόγω της πολύτιμης συνεισφοράς της προς το έθνος, και λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή.
Το αθηναϊκό κράτος δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει ότι στους αιώνες αυτό το κομμάτι Ελληνισμού αποτέλεσε την ασπίδα στις βόρειες καθόδους προς τον ελληνικό Νότο και τα αμορτισέρ εξουδετέρωσης των όποιων εθνολογικών κραδασμών σε βάρος του Ελληνισμού. Πιστεύει ότι αν απωλέσει, όπως πράττει, τον Ελληνισμό στο Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου και γενικότερα στην Αλβανία, θα απαλλαγεί από διεκδικήσεις τρίτων, συντονισμένων ή μη, σε βάρος της.
Δεν μπορεί ούτε να διδαχτεί από τους νεοφερθέντες στην Ε. Ένωση, τους Βούλγαρους για την προστασία των Βουλγάρων στα Σκόπια και τα κρυφά τους σχέδια με τους Αλβανούς για τη διχοτόμηση μεταξύ τους του κρατιδίου αυτού, στο οποίο η Ελλάς του έδωσε και κρατική και εθνική οντότητα και υπόσταση!
Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ.
Στην αλβανική μεγαλοϊδεατική λογική από καιρό δεν υφίσταται Ήπειρος στο αλβανικό κράτος. Οι «κάποιοι» Έλληνες που υπάρχουν στο Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου, για τη λογική αυτή, «φύτρωσαν» εδώ πολύ αργά. Συνεπώς, στα γενικότερα μελλοντικά σχέδια είναι η πλήρη αλβανική ομοιγενοποίηση της δημογραφικής τους δομής. Συμβάλλουν σ΄αυτό και ισχυροί τρίτοι παράγοντες, που υποθάλπουν τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, όπως στο προηγούμενο αναφέρθηκε. Συμφωνεί με τη συμπεριφορά της και η Αθήνα. Συνεπώς, η όποια εξέλιξη εδώ δεν αποτελεί πρόβλημα για την Ελλάδα.
Δυστυχώς όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να δει ότι το πρόβλημα εστιάζεται, στο τμήμα της Ηπείρου, σ΄αυτή που εκείνη αναγνωρίζει ως Ήπειρο. Μέρος κι αυτή των εδαφών υπό την κάποτε οθωμανική κατοχή που στηρίζεται πρακτικά το δόγμα του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.
Το πρόβλημα για την Ελλάδα εστιάζεται ακριβώς εδώ, στη δική της, την σμικρυμένη Ήπειρο. Και ο κίνδυνος είναι ορατός. Δεν εντοπίζεται απλώς στην εξαγορά ατόμων στην ελληνική κρατική μηχανή, ούτε σε κάποιες γιάφκες όπλων που βρέθηκαν στην ελληνική μεθόριο. Περισσότερο θα πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι η Ελλάδα απώλεσε το ρόλο του παράγοντα ισορροπιών μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αφήνοντας έτσι την Τουρκία στον έλεγχο του άξονα αυτών των ισορροπιών στην Βαλκανική. Και το χειρότερο αφορά την παράδοση της ασφάλειας της κυριαρχίας της σε τρίτους εξωτερικούς παράγοντες. ΤΕΛΟΣ