Γράφει ο Σωτήρης Τσιάτης
Παιδικά χρόνια, παιδικές αναμνήσεις, χαραγμένες στη μνήμη, στην ψυχή και στην καρδιά. Αξέχαστες !
Φίλες και φίλοι, θα σας ταξιδέψω λιγάκι στα τέλη της δεκαετίας του 50, του περασμένου αιώνα. Όταν ήμουν 12-13-14-ετών. Όταν πήγαινα, από το ιστορικό χωριό μου, το Σελλειό, Ανω Δρόπολης, στη ιστορική και γνωστή Σωτήρα, να μάθω γράμματα σε αυτό το επιβλητικό κτίριο του σχολείου της Σωτήρας, που άνοιξε το 1927 ! 96 χρόνια πριν !
Δεν θα σας μιλήσω σήμερα για το χωριό μου, για το ιστορικό Σελλειό, δεν σας πω γιατί γράφεται με δυο λάμδα (λλ), γιατί γράφεται με έψιλον γιώτα (ει ), ούτε για τους αρχαίους σελλούς (οι Σελλοί ), ούτε για το όνομα της Ελλάδας (λλ). Ισως μια άλλη φορά, αν και από δω έπρεπε να αρχίσω της παιδικές μου αναμνήσεις ….!
…Ήμαστε στη Σωτήρα . 1957 – 1960 .Σε αυτό το ωραίο σχολείο που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία. Στη δεύτερη, σχολική φωτογραφία 65 ετών. Λόγω της απόστασης, δεν διακρίνω ούτε τον εαυτό μου. Διακρίνω , όμως, τρείς δάσκαλους μου : Τον Αντρέα Ντούμη, τον Πέτρο Κολλιό, τον Fatmir Kashahu από το Αργυρόκαστρο.
…Πολλές οι αναμνήσεις. Τι να πρωτοπώ. Θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ στις κυριότερες :
…Λίγα παιδιά απο το Σελλειό πηγαίναμε στη Σωτήρα. Φτώχεια, απόσταση… Ήταν σχεδόν 3 ώρες την ημέρα δρόμος. Και τι δρόμος. Κατσικόδρομος, μέσα σε λάκκους, ράχες, κουμαριές, ανηφόρες, κατηφόρες, χειμώνα καλοκαίρι .Και ήμασταν πιτσιρικάδες! Και το φαγητό; Με τον τραχανά η το κουρκούτι του πρωινού, βγάζαμε την ημέρα. Και το μεσημέρι ; Ένα κομμάτι ψωμί , μπομπότα, με λίγο τυρί η δυο – τρία μικρούλικα σκόρδα…
Και αυτά μέχρι τον Φλεβάρη. Τελείωναν. Σκέτη μπομπότα , με νερό μετά!
Σίγουρα, για τις νέες γενιές αυτά είναι παραμύθια!
Με ρώτησε ο μικρός μου εγγονός μια μέρα :
-Παππού, είχατε κινητά τότε, πηγαίνατε στην παιδική χαρά, τρώγατε σοκολάτες , σουβλάκια, πίτσες …..;;; Έλα να πιστέψουν το αντίθετο !!!
Δεν γίνεται να μην αναφέρω: …Στις δύσκολες μέρες του χειμώνα, οι γονείς μου φρόντισαν να μείνω κάπου. Πίσω από το σχολείο έμενε ένα ζευγάρι γερόντων, χωρίς παιδιά, ο Τάσης Μάτσης με την κυρά Βασίλω. Με είχαν σαν παιδί τους! Η καλή μου μάνα έρχονταν φορτωμένη με διάφορα τρόφιμα, μάζευε και ξύλα απο το ποτάμι και βοηθούσε όσο μπορούσε. Αιώνια η μνήμη τους !!!
Γίνεται να μην τα πω κι αυτά;
-Στις απολυτήριες εξετάσεις είχα μείνει μόνος μου. Μόνος μου έπρεπε να κάνω και την δύσκολη διαδρομή που περιέγραψα.
Ήταν Ιούνιος του 1960. Είχε διαδοθεί μια είδηση ότι κυκλοφορούσαν ”ντιβερσάντηδες” (κατάσκοποι) στα χωριά μας!
Περπατούσα και έτρεμα. Κοιτούσα μπροστά, κοιτούσα πίσω, αριστερά, δεξιά, μέσα στις κουμαριές, μη μου βγούνε εμένα!
Έπρεπε να περάσω την Μεγάλη Ράχη και να αντικρίσω την τότε Γοραντζή, σήμερα Κρυονέρι, για να μου πάει η καρδιά στη θέση της! Στην επιστροφή, αδύνατο να ξαναπεράσω από κει. Έκανα τον κύκλο Σωτήρα, μπαράγκες του Λόγγου, Λοβίνα, Σελλειό …Πάνω από τρεις ώρες. Και ήμουν πιτσιρικάς, 14χρονών!!
Δεν μπορώ, σε αυτές τις αναμνήσεις, να μην αναφερθώ στους αξιοσέβαστους δασκάλους μου :
-Βαγγέλης Ντρίτσος . Ο αυστηρός διευθυντής και μαθηματικός.
-Αντρέας Ντούμης , της ελληνικής γλώσσας.
-Νικος Γιώτης, βιοχημικός.
-Πετρος Κολιός , της αλβανικής γλώσσας…
-Muzafer Cuberi και Fatmir Kashahu, ξανά της αλβανικής, διαδοχικά…
Δύσκολα χρόνια , δύσκολες εποχές, αξέχαστες αναμνήσεις
Η ΟΜΟΡΦΙΆ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ !
Αποχαιρέτησα την όμορφη και φιλόξενη Σωτήρα τον Ιούνιο του 1960, για να επιστρέψω ξανά τώρα με τις αναμνήσεις μου…!
Ο επόμενος σταθμός, η Παιδαγωγική Σχολή Αργυροκάστρου!
Θα γινόμουν δάσκαλος! Και έγινα ! Και δούλεψα πολύ, και δούλεψα καλά!
Ένας άλλος κύκλος αναμνήσεων ίσως μας περιμένει.
Να είμαστε όλοι καλά !
Διαβάστε ακόμη